"Ζώντας για λίγο στο σκοτάδι"

Στις 3 του Δεκέμβρη είναι η "Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία".  Μια μέρα αφιερωμένη σε συνανθρώπους μας με Ειδικές Ανάγκες, αλλά και με ικανότητες που καθημερινά αντιμετωπίζουν προβλήματα και ζητούν μια ζωή με αξιοπρέπεια, ισότητα και σεβασμό προς το διαφορετικό.

Μέσα από το μάθημα της Φυσικής Αγωγής σκοπός ήταν οι μαθητές μας ( Ε1, ΣΤ1 και ΣΤ2 μία ώρα κάθε τμήμα ) να αποκτήσουν συνείδηση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρίες. Να βιώσουν οι ίδιοι  κάποια από τα προβλήματα, με σκοπό να ευαισθητοποιηθούν προς τα άτομα αυτά και να αλλάξουν συμπεριφορά.

Γι' αυτό στήσαμε μια πίστα με διάφορα εμπόδια. Τα στεφάνια είναι λακκούβες με νερό, οι στυλοβάτες πιθανά δέντρα ή ταμπέλες στο δρόμο, τα εμπόδια κάθε λογής εμπόδια που μπορεί να συναντήσει κανείς κυκλοφορώντας στο δρόμο και οι μικροί κώνοι άνθρωποι που πρέπει να περάσεις ανάμεσά τους. 

 

Στη συνέχεια τα παιδιά χωρίστηκαν σε ζευγάρια, ο ένας με κλειστά τα μάτια φορώντας ένα μαντήλι και ο άλλος είχε το ρόλο του οδηγού του. Επίσης δεν μιλούσαν καθόλου μεταξύ τους με σκοπό να απομονώσουμε όσο περισσότερο ήταν δυνατόν και την αίσθηση της ακοής. Τα ζευγάρια κινήθηκαν στο χώρο ανάμεσα στα εμπόδια, με τους οδηγούς  να βοηθούν τους "τυφλούς" να μετακινηθούν στο χώρο. 

Πριν αλλάξουν ρόλους ζητήθηκε από τους οδηγούς να αποχωρήσουν και να καθίσουν στις κερκίδες.

Κατόπιν οι βοηθοί τους έδωσαν από ένα κοντάρι για να το χρησιμοποιήσουν σαν μπαστούνι.

Και μετά άλλαξαν ρόλους.

Οι μαθητές της Ε' τάξης είχαν ήδη συζητήσει με την δασκάλα τους με αφορμή το μάθημα που είχαν την προηγούμενη ημέρα και την επόμενη ώρα έφτιαξαν μια αφίσα με τα συναισθήματα που ένιωσαν από αυτή την εμπειρία.

Οι μαθητές της ΣΤ' τάξης αφού συζητήσαμε όλα όσα βίωσαν, έγραψαν κι αυτοί με τη σειρά τους πως ένιωσαν όταν κυκλοφορούσαν με τη βοήθεια του οδηγού και πως χωρίς οδηγό.

Κάποια από τα συναισθήματα που ένιωσαν χωρίς οδηγό ήταν φόβος, τρόμος, λύπη, αισθάνθηκαν αβοήθητοι, μοναξιά, άγχος και αγωνία. Ένιωσαν να χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους και να μην γνωρίζουν που βρίσκονται.

Με οδηγό ένιωσαν ασφάλεια, σιγουριά, αυτοπεποίθηση αλλά ταυτόχρονα λύπη και πόνο. Κάποιοι ένιωσαν χαρούμενοι που αισθάνθηκαν έστω και για μια στιγμή πως είναι να μην έχεις την όρασή σου, γιατί έτσι κατανοούν περισσότερο πως αισθάνονται οι συνάνθρωποί μας με αυτή την ιδιαιτερότητα και γνωρίζουν καλύτερα τις ανάγκες τους.

Κλείσαμε το μάθημα με μια μικρή αναφορά στους Παραολυμπιακούς Αγώνες με στόχο με την πρώτη ευκαιρία να δούμε βίντεο και να κάνουμε και δράσεις πάνω στο θέμα αυτό.